दु:ख त मनमा सधै हुन्छ, घर परिवारलाई भेट्न नपाउदा ! आँसु त हर पल बगिनै रहन्छ, आमा बाबा को याद ले सताउदा ! के गर्ने साथि बाध्यता नै यस्तो, प्रदेशी
मलाई सम्झी सम्झी आमा, आँखाको मोती न झार्नु है ! परदेशी भयो छोरा भनि आमा, आफ्नो मन कहिल्यै नमार्नु है ! जहाँ जान्छु जे गर्छु आमा, आशिर्वाद मलाई दिदै गर्नु
गजल आमाले दिएको खाए झै हुदैन बिदेश, बाबाले दिएर लाए झै हुँदैन बिदेश ! दु:ख को कमाई छ, पसिना मा डुबि, आफ्नो मनले चाहे झै हुदैन बिदेश ! डर त्रसले
भोजपुर, जेठ २३ नेपाल प्रज्ञा–प्रतिष्ठानको सहकार्यमा नेपाली वाङ्मय परिषद्ले भोजपुर सदरमुकाममा जेठ ३० गते ‘किरात राई जातिको मुन्धुमी साहित्य’को बारेमा विमर्श कार्यक्रम गर्ने भएको छ । कार्यक्रममा किरात राई जातीको
गजल तिम्रो मुटु मेरो धड्कन भन्थी मोरीले सङ्ग संगै काटैं जीवन भन्थी मोरीली आखिरीमा हुँनु पर्यो एक्लो चखेवा झैं छुट्ने छैन हाम्रो बन्धन भन्थी मोरीले खहरेको भेल जस्तै रैछ उस्को माया नदी जस्तै सङ्लो
अनिल किराती पहाड झरेको छ ममाथि घर भत्किएको छ ढुङ्गा माटोले पुरिएको छु म छुट्टिन लागेका छन् शरीरबाट – हात, खुट्टा र टाउको घोचिएको छ काठका चोइटाले कोखा, तिघ्रा र
कविता सुनाउन चाहेथे, वेसरी रुन मन छ तिम्रो अनुहार देखेपछि चुपचाप फर्किए सडक ओर्लिदा झपक्क रातले चुमेको थियो तेहिनेरको विजुली पोलमा आँखा लगाएर सपना देखिदिए आशुका थोपाहरु यसै चाउरीएको गालामा
मेरो निधारको थाप्लोमा यी नानीहरुको नाम्लो छाडेर यिनेरुका बाउआमाहरु मभन्दा अघि भए म बूढी लाचार भएर यी टुहुराहरु डोर्याउँदै छु हजुर, कस्तो हुन्छ लोकतन्त्र ? म बूढीलाई लोकतन्त्रमा यी टुहुराहरु
सपनामा खाडलभित्र पसेर निस्कन नसकिरहेको जस्तो । कुनै खोँचमा फसेर निस्कने कुनै उपाय नहुँदा छट्पटाउँदै आफ्नो जीवनको आयु पर्खिबसेजस्तो, दलदलमा भाँसिएजस्तो, भीरको वीचमा खसेर अल्झिएजस्तो, पानीभित्र डुब्न लागेर चिच्याउन नसकेजस्तो
